Interview met schrijver Hans Peter Roel

Is er een wezenlijk verschil tussen Hans Peter Roel als schrijver en als mens?

‘Nee, dat is er eigenlijk niet. Natuurlijk heb je als mens verschillende rollen in je leven. Ik ben vader, vriend, partner. Ik geef workshops aan mensen en daarnaast ben ik schrijver. Maar alles komt uit één en dezelfde ziel voort. Dat is waar alles wie ik ben vandaan komt. Er is namelijk geen onderscheid tussen het een en het ander: alles hangt met elkaar samen. Altijd.’

In je boeken lopen feit en fictie door elkaar. Klopt dat? Of is alles echt gebeurd?

‘In elk van mijn boeken zit een flink stuk fictie. Ki, Kracht Van Binnenuit is het meest authentieke boek waar het de werkelijkheid betreft. Wanneer ik ga schrijven zie ik eigenlijk het verhaal als een film helemaal voor me. Daarna ga ik gewoon opschrijven wat ik op dat denkbeeldige filmscherm in mijn hoofd zie.

Wat waar is in mijn boek Ki, Kracht Van Binnenuit is, dat ik inderdaad in het echt werkte bij de ABN AMRO-bank toen ik dat boek schreef. En ik ben echt naar het klooster in Nepal gegaan én ik had een burn out. Ik keerde terug op Schiphol met de kennis over het leven en Ki wat ik had geleerd bij de monniken in het klooster. Ik ging anders met energie en met mijn leven om. Ki werd een groot succes. En is, dat nu, vijfendertig jaar na de eerste uitgave nog steeds.

Het gekke was alleen: ik wilde helemaal geen schrijver worden. Ik ben een echte dyslecticus, weet niet wat links en rechts is en lezen vind ik heel erg moeilijk. Ik heb dus met ongelofelijk veel moeite mijn eerste boek gemaakt. Dat boek Ki, Kracht Van Binnenuit heeft inmiddels geresulteerd in een antwoord op de steeds terugkerende vraag van lezers: kun je ons de inzichten en wijsheden van de monniken op een makkelijke, praktisch toepasbare manier leren? Dat doe ik inmiddels dan ook al heel lang via de Ki-workshops’.

Wat zijn de sleutelmomenten in je leven en in je schrijverschap geweest?

‘Die reis was een van de sleutelmomenten die mijn leven kenmerken. Het eigenlijke sleutelmoment lag ruim daarvoor. Op een bepaald moment in mijn leven, ik was dertig jaar, kreeg ik -heel simpel gezegd- een helder inzicht. Er kwam letterlijk deze zin in me op: ‘Berglucht zou mij goed doen’. En omdat ik groot denk, ben ik niet naar de Alpen gegaan voor een tripje. Maar ben ik naar de Himalaya gereisd. Daar heb ik een gids gevonden en die heeft me naar het klooster gebracht. En daar heb ik de monniken ontmoet die mijn leven hebben veranderd.

Naar dat klooster gaan bleek eigenlijk een doorbraak in mijn leven te zijn, omdat schrijven blijkbaar bij mij paste. En vanaf dat moment ben je eigenlijk een schrijver. De vraag is dan: hoe ga je dat schrijverschap vormgeven? Ik had een baan bij de ABN AMRO, jonge kinderen en een gezin. Dan kom je voor de keuze te staan: wanneer heb je de vrijheid om te gaan schrijven? Mijn oplossing was om elke ochtend om vijf uur op te staan. Dan ging ik naar kantoor op de vierentwintigste etage. Ik keek uit over de stad en schreef tot half negen in de ochtend. Dan ving mijn eigenlijke werkdag op dat ABN AMRO-kantoor aan. Dus nam ik op dat tijdstip de lift naar mijn werkplek op de negende etage, zei goeiemorgen tegen iedereen en ging aan het werk. ’s Avonds om half zeven was ik weer thuis en had ik alle tijd voor mijn kinderen. Dat heb ik tien jaar lang gedaan. ’s Morgens vroeg op kantoor schrijven aan alle boeken die ik na Ki heb geschreven.

Een ander sleutelmoment was toen ik een keer bij mijn vader op visite was. Hij was inmiddels al zeventig jaar oud en hij zei dat hij zo graag in zijn leven de Santiago de Compostella had gelopen. Maar dat hij dat nu fysiek niet meer zou kunnen. Toen wist ik: volgend jaar doe ik dat zelf. Ik was vijftig jaar oud toen ik de Compostella liep en tijdens het lopen heb ik het boek Pelgrim, dat ik daarna zou schrijven, in mijn hoofd als een film voor me gezien’.

Als je jongere mensen een advies mag geven van datgene wat jij hebt geleerd: welke raadgeving is dat?

‘Je hebt maar één leven. Leef dat ten volle. Op een bepaald moment heb ik samen met mijn toenmalige vrouw besloten ons huwelijk te stoppen en zijn we als goede vrienden uit elkaar gegaan. Aansluitend heb ik mijn huis verkocht, alle spullen die ik bezat weggedaan en ik heb mijn baan opgezegd. Toen ben ik gaan wonen in Amsterdam op dertig vierkante meter. Zodat ik me fulltime kon gaan richten op schrijven, workshops geven en reizen.

De reden daarachter was het volgende: je hebt maar één leven te leven. Sleur is niet mijn ding. Mijn motto is: haal zoveel mogelijk uit je leven. Voor mij betekent dat prioriteit geven aan mijn nieuwsgierigheid en reislust. Ik denk dat dat onbewust ook is ingegeven door mijn vader die daarin een rolmodel voor me was. Wacht niet met het waarmaken van je dromen. Ga doen waar je naar verlangt, maak het waar en doe het nu. Vaar daarin op je intuïtie. Je weet als mens vanbinnen welke dingen bij je passen. Ga die dingen doen. Af en toe betekent dat dat je risico moet nemen of grote stappen zult moeten gaan maken. Maar als je dat eenmaal doet, dan ben je volop bezig met leven’.

In je boeken blijkt dat je een sterk helder weten hebt waar je blind op vaart. Had je dat als kind al, die allesoverheersende overtuiging dat er meer is dan wij met onze vijf zintuigen kunnen waarnemen?

‘Ik was vroeger een heel dromerig kind. Ik zag veel. Nu zou je dat misschien een Nieuwetijdskind noemen. Mijn vader was ondernemer en vooral zeer technisch onderlegd. Eén en één was twee voor hem. Er was weinig ruimte voor afwijkende zaken. Daarnaast was er mijn moeder, zij was zwaar gereformeerd. Dus zaken bespreken die tussen hemel en aarde leken te spelen, dat was helemaal uit den boze. Ik leerde hierdoor heel snel af dat ik mijn helder weten moest gebruiken.

Het op een bepaald moment in mijn leven in zwaar weer terecht komen had natuurlijk hier mee te maken. Ik leefde al te lang een leven waarin ik niet luisterde naar mijn innerlijk weten.
Mijn dertigste was wat dat betreft een louterend levensjaar. Ik ging naar het klooster, ontmoette de monniken en schreef mijn eerste boek. In wezen leef ik sinds dat moment nog steeds zo’.

Wat is je lievelingsplek om te schrijven?

‘Als ik een boek schrijf ga ik naar een abdij of een klooster. Ik zoek dan altijd plaatsen uit waar ik goede energie voelt, dat heeft ook te maken met bijvoorbeeld ley-lijnen. Dat zijn punten op de aarde die op een of andere manier met elkaar verbonden zijn. Mogelijk door een specifieke energie of spirituele betekenis. Zulke plekken vind ik bijvoorbeeld in Malaga of Nice. Ik loop daar in zo’n omgeving en dan start letterlijk vanuit dat heldere weten zo’n film in mijn hoofd. Vervolgens komen er mensen op mijn pad. En die hebben ook weer te maken met dat wat ik in mijn hoofd voor me zie.

Wat je leest in mijn boek zie ik dus echt als een film voor me. Als dyslectisch persoon ben ik een namelijk echte beelddenker. Dus het verhaal bedenken voor een boek is voor mij een heel toegankelijk iets. Het komt tot mij, zo ervaar ik het. Het schrijven zelf is juist moeilijk vanwege mijn dyslexie. Daarom heb ik mensen die meelezen. Het grote voordeel van dyslectisch zijn is dat je niet literair schrijft. Maar heel toegankelijk verwoordt. Op een praktische manier.’

Wat is het boek dat jij zelf als life changing hebt ervaren?

‘Dat was het boek De Kracht Van Het Nu van Eckhart Tolle. Daarin werd op een net iets andere manier verteld wat ik zelf had geleerd bij de monniken. Het bevestigde mij in het gevoel dat dit de werkelijke manier van leven is. Daarnaast is het boek Eindeloos Bewustzijn van cardioloog Pim van Lommel over bijna-dood ervaringen belangrijk voor mij geweest. Ook dat boek bevestigde dat deze zienswijze meer was dan alleen mijn persoonlijke mening of ervaring. Het leverde bewijs dat wat ik voel en ervaar in de werkelijkheid ook echt zo is’.

Wat zou je nog willen bereiken?

‘Ik ben momenteel aan het uitpluizen hoe het in deze wereld zit. Waarom mensen op mijn pad komen. Wat het doel is in mijn leven. Waar je vandaan komt en waar je naartoe gaat. Ik zie het als een soort broeden op dit onderwerp. Uiteindelijk schrijf ik een boek over hoe alles in elkaar zit. Waarin duidelijk wordt wat het doel is, waarom wij hier zijn. En waarom er gebeurt wat er gebeurt in al onze individuele levens. Wat ik hoop is dat mensen die dit boek lezen, rust gaan vinden. Omdat zij bevestigd worden in bepaalde zaken waardoor ze het grotere geheel gaan snappen. Dit leven. Waar een veel groter plan achter zit. Niets is toeval. En daar wil ik inzicht in krijgen.

Ik geloof namelijk oprecht dat er een groter plan achter onze levens zit. En als dat zo is, dan wil ik heel graag weten hoe het in elkaar zit. Vragen die daarbij opkomen zijn: hoe werkt je geest, waarom hebben sommige mensen geluk in het leven en andere mensen helemaal niet? Ik stel hierover de juiste vraag ‘naar boven’. Ik gooi zo’n vraag als het ware het universum in en kijk dan wat er komt. Ik ben ervan overtuigd dat wij niet in een driedimensionale wereld zitten. Met slechts onze vijf zintuigen kunnen wij niet alles waarnemen. Maar dat wij niet alles kunnen waarnemen, betekent niet dat die andere dimensies er niet zijn. Mijn boeken De Vierde Dimensie en De Vijfde Dimensie gaan hier ook over.

Je kunt het vergelijken met in de zon gaan zitten. UV- stralen maken je huid bruin. Je kunt ze niet zien. Maar ze bestaan wel degelijk en hebben een effect. Zo ervaar ik ook dat wij onderdeel zijn van een spirit-world of, zo je wilt, een energieveld. En dat is een wereld die ons zou kunnen helpen. Wanneer ikzelf daarop afstem, dan komen er dingen op mijn pad. Je kunt dat helder waarnemen noemen. Maar als jij of ieder ander het universum een vraag stelt, dan komen de antwoorden vanzelf. Dikwijls is het exact wat je nodig hebt. En als je er ‘wakker voor bent’ dan pik je dat signaal vanuit de andere wereld heel duidelijk op.

Mijn visie en levensdoel is om de wereld beter te maken met mijn boeken, workshops, coaching en ieder die op mijn pad komt. Ik geloof sterk dat de wereld alleen beter wordt als het bewustzijn van mensen groeit. Daarom stel ik al mijn kennis, ervaring, wijsheid en intuïtieve vermogen beschikbaar om mensen te helpen hun bewustzijn te vergroten.’.

Je loopt elk jaar een pelgrimstocht. Waarom doe je dat en zou je dat een andere ook aanraden?

‘Ik maak elk jaar aan het einde van de zomer een pelgrimage. Dat doe ik ieder jaar naar een andere plek. Zo’n tocht heeft voor mij als doel om nog even een boost aan zonlicht binnen te krijgen en mijn lijf een optater te geven voordat de winter komt. Het is een gevoel van ‘lekker terug naar de basics’ en in je eentje dichtbij de natuur te zijn. Mijn vader heeft een aanzet gegeven tot het lopen van de Santiago de Compostella, dat was de eerste maal dat ik zo’n tocht maakte. Die heeft hij nog meegemaakt, het was een emotioneel moment toen ik hem een foto stuurde van het eindpunt waar ik aan was gekomen. Nu loop ik eigenlijk gewoon vanuit mezelf. Tijdens het lopen ben ik niet specifiek aan het broeden op mijn volgende boek. Ik ben gewoon rustig aan het nadenken, laat gedachten komen en weer gaan en maak vooral eigenlijk mijn hoofd leeg. Zo’n bedevaart is gewoon een bijzondere, persoonlijke uitdaging die bezinning en groei brengt. Een aanrader!’

Je nieuwste boek dat in juni uit is gekomen, heet De Verborgen Narcist. Waar gaat het boek over en vanwaar dit onderwerp?

‘Mensen die te maken hebben met een narcist, ervaren vaak een enorme eenzaamheid. Hoewel het momenteel een hot topic is, narcisme, is het ook een moeilijk grijpbare persoonlijkheidsstoornis. Ik wilde een boek schrijven met een boodschap. Zowel voor degenen die prooi worden van een narcist als voor de narcist zelf. Wat is het, hoe herken je het, hoe deal je ermee? In De Verborgen Narcist vertel ik het verhaal van een succesvolle modeontwerpster die langzaam verstrikt raakt in een web van narcistische manipulatie. Wat aanvankelijk begint als een intense, bewonderende liefdesrelatie, verandert – vaak ongemerkt – in een situatie van controle, gaslighting en emotionele uitputting.

Ik wilde met dit boek laten zien hoe verborgen narcisme werkt. Niet met fysieke agressie of zichtbare littekens, maar met subtiele woorden die verwarren en langzaamaan je zelfbeeld knagen. Het is een proces dat sluipenderwijs plaatsvindt, en dat maakt het juist zo gevaarlijk en moeilijk te herkennen.

Het is een verhaal over liefde, verwarring en het langzaam kwijtraken van jezelf – maar ook over bewustwording en herstel. Ik heb geprobeerd het onderwerp op een eerlijke, toegankelijke manier te benaderen, zodat het voor veel mensen herkenbaar en invoelbaar is. Want emotioneel misbruik is iets waar veel mensen mee te maken krijgen, vaak zonder dat ze het meteen doorhebben.

Voor mij was het belangrijk om niet alleen de destructieve dynamiek bloot te leggen, maar ook hoop te bieden: hoe je weer terug kunt komen bij jezelf. Zoals in al mijn boeken over persoonlijke groei, innerlijke kracht en bewustwording, probeer ik moeilijke thema’s helder en raak te verwoorden – zodat ze ook echt binnenkomen’.